«Абясцэньванне намаганняў амерыканцаў па вызваленні палітвязняў — праява крайняй неадказнасці»

– Спрабую зразумець логіку праціўнікаў вызвалення палітвязняў ўзамен за частковыя саступкі аўтакрату, – піша Рудкоўскі. – І не разумею.

1) Такая практыка ператварае палітвязняў у «тавар», а само вызваленне – «гандаль».

Згодна з гэтай логікай, практыка вызвалення закладнікаў з рук тэрарыстаў шляхам перадачы тэрарыстам грошай – амаральная, таму што ператварае закладнікаў у «тавар». Лепш, калі закладнікі будуць застрэленыя тэрарыстамі або гадамі сядзяць у мокрых падвалах, але затое не будуць ператвораныя ў «тавар».

2) У палітвязняў не спыталі, ці хочуць яны быць вызваленыя такім чынам (узамен за саступкі аўтакрату).

У першую чаргу палітвязняў – і іх сем’і – трэба пытаць, ці хочуць яны сядзець у турме ўзамен за адсутнасць такіх саступак. Вось гэта сапраўды істотнае пытанне.

А вызваленне нявінных людзей з турмы – гэта імператыў па змоўчанні.

3) Што ж гэта за вызваленне, калі яно заменена на прымусовую дэпартацыю!

Вось тут праяўляецца ўся краса максімалізму. Усё або нічога.

Уявім сабе, што нявіннага чалавека асудзілі на смяротнае пакаранне. Але шляхам розных намаганняў удалося дабіцца замены смяротнага пакарання на 5 гадоў турмы.

Максімалісты ўсклікнуць: што ж гэта за поспех, калі чалавек застаўся ў турме!

Або: удалося дабіцца, каб 5 гадоў турмы замяніць на 5 месяцаў хатняй хіміі. Максімалісты ўсклікнуць: які ж тут поспех! Адна форма зняволення заменена на іншую!

Спадарства, на працягу пяці гадоў у турмах памерла як мінімум 9 палітвязняў. Многія пакалечаныя – фізічна або псіхічна. Кожны дзень знаходжання там – гэта шмат.

Кожны дзень павышае рызыка, што будзе чарговая смерць у засценках і што будзе падарвана здароўе ў чарговага чалавека, магчыма, падарвана беспаваротна.

Кожны дзень – гэта прывыканне да турмы. Шмат хто з былых зняволеных гэта канстатуе. У плане выжывання гэта, мабыць, добра. Але ў плане жыцця – гэта вусцішна. Сама фраза «прывыканне да турмы» выклікае вусціш і горыч, і боль...  

На фоне ўсяго гэтага абясцэньванне намаганняў амерыканцаў па вызваленні палітвязняў, пакепліванне з гэтых намаганняў – гэта праява крайняй неадказнасці.

Калі ўжо так хвалюе суверэннае права палітвязня застацца ў Беларусі – нават цаной прабывання ў турме – то заўважце, што такая магчымасць застаецца. Кейс Статкевіча гэта выдатна ілюструе.

Усё проста: людзей вызваляюць з турмаў і прымусова вывозяць за мяжу, а пазней кожны можа прыняць індывідуальнае рашэнне: ці вяртацца назад у Беларусь (рызыкуючы зноў трапіць у турму), ці застацца за мяжой да лепшых часоў.

Але такое рашэнне няхай застаецца за самімі зацікаўленымі. Не трэба за палітвязняў вырашаць, ці ім лепш быць у Беларусі і ў турме, ці быць вызваленымі і вывезенымі ў цывілізаваныя краіны.